[Φωτό: Α.Π., Βράχοι/Θάλασσα - Δυτική Ελλάδα]
Τhey lived, and loved, and laughed, and left. (James Joyce)
Την πρώτη φορά που έκανες διακοπές στο χωριό ερωτεύτηκες. Ήσουν δεν ήσουν επτά ετών. Εκείνη δυο χρόνια μεγαλύτερη. Ψηλή, μελαχροινή. Υπέροχη. Στα μισά του καλοκαιριού ο πατέρας της έφερε πάνω σε τρέιλερ ένα
φουσκωτό—στα μάτια σου υπερωκεάνιο. Την άλλη μέρα σάλπαρε για το
Λόγγο. Φορούσε μπλε σκούρο μαγιό. Την έλεγαν Ξένια. Από το «φιλοξενία» ήλπιζες, τελικά μάλλον απ' το «ξένη». Δεν την ξανάδες. Κι έτσι, όπως όλοι οι έρωτες που απάντησες από 'κει και πέρα, έμεινε τατουάζ στο υπογάστριο της μνήμη σου.
6 σχόλια:
Ίσως η φιλοξενία να κρύβει το θησαυρό της σε ρήματα παρελθοντικά και μνήμες του 'λίγο', χρονικά.Ίσως να δυσανασχετεί στο μέλλοντα,μπορεί και να φοβάται.Μα, αυτά θα είναι πάντα θεωρίες του '(ότ)αν ',ας μείνουμε εδώ, στην εικόνα της θάλασσας και στα όσα ανείπωτα μας ψιθυρίζουν οι Ερινύες του τώρα.
“Let us leave theories there and return to here's hear.” James Joyce
Ο κος Joyce έχει παντοτε δίκιο. Εμείς απλώς ακολουθούμε τα βήματά του.
Ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο.
Το ποτέ,το ποιος,το δίκαιο και το πάντα όλων αυτών είναι περίεργο συνονθύλευμα των σκιών μας.Προτιμότερο να ακολουθούμε τα δικά μας χαραγμένα μονοπάτια.Ο κος Joyce φρόντιζε για τα δικά του.
Οι ευχαριστίες δε χωρούν στις αναγνώσεις των 'ξένων καταθέσεων'.
jesus.
(gia ta sxolia)
Ω παρακαλώ,ποιος είχε την πρόθεση να σας κάνει αγαπητέ/ή 'Ανώνυμε/η' να δυσανασχετήσετε;Δε γνώριζα,πως θα πρέπει να αποποιηθώ το δικαίωμα στην 'έκφραση' για να μη πληγώσω την όποια αισθητική σας..
Πάντα απορούσα με όλους αυτούς που ερωτεύονταν σε ηλικία δημοτικού. Εγώ στο δημοτικό θεωρούσα τα αγόρια μιαρά παράσιτα, κατάλληλα για να τα πλακώνεις στο ξύλο, στην καλύτερη περίπτωση. Λες να ήταν κι εκείνο καμουφλαρισμένο φλερτ;
Δημοσίευση σχολίου