Polaroid 6.0

[Φωτό: λεπτομέρεια βιτρίνας στο Βύρωνα, Α.Π.]

An event may be small and insignificant in its origin, and yet, when drawn close to one’s eye, it may open in its center an infinite and radiant perspective because a higher order of being is trying to express itself in it and irradiates it violently.

 ― Bruno Schulz

Όλοι οι κάτοικοι του οικισμού δούλευαν στο εργοστάσιο. Κάθε πρωί το φως των δυο ήλιων γέμιζε τα δωμάτια φως—οι κουρτίνες απαγορεύονταν δια νόμου, ακόμα και τη διάρκεια των λευκών νυκτών. H Σάρα είχε ήδη βράσει καφέ, από εκείνο τον σκούρο που μοίραζαν με δελτίο. Ο πατέρας ντυνόταν με την πορτοκαλί σαλοπέτα και το μπλε σκούρο μπλουζάκι, όλα με το έμβλημα του Υπουργείου Βιομηχανίας. Είκοσι λεπτά αργότερα οι εργατικές πολυκατοικίες ξερνούσαν μια θάλασσα πορτοκαλί φιγούρες. Με βήμα συγχρονισμένο και ετερόχρωμα μπλουζάκια, ανάλογα την εργασία, την παλαιότητα, την καταγωγή. Διέσχιζαν το πλακόστρωτο—σε παράταξη—μέχρι τα όρια της περίφραξης του συγκροτήματος. Με τον ήλιο στο πρόσωπο.

Τα βράδια, όταν ο πατέρας γύρναγε στο σπίτι από τη δουλειά, ξέραμε αν είχε καλή ή δύσκολη ημέρα από το σκοπό που τραγουδούσε. Αν ήταν κάποιο βαλσάκι βγαίναμε στην εξώπορτα να τον συναντήσουμε, αν ήταν εμβατήριο η Σάρα μας έκρυβε στο πίσω δωμάτιο. Αναρωτιέμαι τώρα, χρόνια μετά, αν ξημέρωνε εκείνα τα βράδια το ίδιο ζευγάρι ήλιων.