Yψικάμινος: Νοεμβρίου 2012

Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2012

Polaroid 4.0

[Φωτό: Mansfield Rd., Oxford – 25/11/2012]

“My soul is an empty carousel at sunset.” ― Pablo Neruda

Ύστερα έφυγε. Μπήκε στο λεωφορείο κι έφυγε. Δεν την είδα εγώ, ήταν πολύ πρωί και δεν είχα βάρδια ακόμη. Μπορώ όμως να περιγράψω τη σκηνή. Δε μπορεί να υπάρχουν πολλές εκδοχές στην ιστορία. Είχε χιονίσει το προηγούμενο βράδυ. Το πάρκινγκ, το πεζοδρόμιο, η μικρή παιδική χαρά απέναντι, όλα θαμμένα κάτω από μισό μέτρο χιόνι. Στεκόταν στη στάση: κασκόλ, παλτό, σκούφος, τα παπούτσια της είχαν χιόνι στις μύτες. Είχε τ’ ακουστικά στ’ αυτιά κι άκουγε Μπραμς. Χωρίς να τα βγάλει πλήρωσε το εισιτήριό της στον οδηγό. Η πόρτα έκλεισε και το λεωφορείο ξεκίνησε για το σταθμό των τρένων. Καθώς απομακρύνονταν πρόσεξε ένα νεκρό περιστέρι στο πεζοδρόμιο. Είχε μια φαρδιά πληγή στο θώρακα και μια στρατιά από ζωύφια μπαινόβγαιναν να το ξεψαχνίσουν. Οι κούνιες, οι τσουλήθρες και το καρουσέλ στην παιδική χαρά παρέμεναν θαμμένα στο χιόνι.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 23, 2012

Polaroid 3.0

[Photo: Ink on white surface | A.P., 2009]

His hair had no color. His bicycle still had training wheels on. His name had no vowels; nor consonants. His dreams were not projections of memories against the back of his eyelids; they were the truth. His days could not be measured in hours, minutes, or seconds. His past could not be narrated; his future could easily be foretold—his present? He still counted using his ten fingers. He had become what all heroes end up being: a full stop at the end of a clumsy narration.

Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2012

Κλοπιμαία IV

[Φωτό: από το of-light-and-other-menaces.tumblr.com]

Γράφω για να μην πεθάνω.

Ποιός μπορεί να πεθαίνει όταν γράφω;

—Marguerite Duras

O ξύλινος μπουφές και το όρθιο πιάνο της είναι σκεπασμένα με παλιά φλοράλ σεντόνια. Τα πάντα κολυμπάνε σε μια αραιή ομίχλη από σκόνη (σε μια πυκνή βροχή από θυμάμαι). Μπαίνεις στο σπίτι φορώντας το κασκόλ γύρω από τη μύτη και το στόμα, να μην αναπνεύσεις τη σκόνη. Βρίσκεις σ’ ένα συρτάρι το καδράκι με τη βαλσαμωμένη πεταλούδα που είχες πιάσει και της είχες χαρίσει. Σ’ ένα άλλο το πάνινο αρκουδάκι της. Το παίρνεις αγκαλιά και κουρνιάζεις κάτω από τη ροτόντα στο σαλόνι. Μένεις εκεί μέχρι που το ρολόι στο χωλ χτυπάει μεσάνυχτα. Τότε δοκιμάζεις τα γυάλινα γοβάκια της—σου ματώνουν τα πόδια. Μπαίνεις στο ντους να ξεπλύνεις το αίμα και σκουπίζεσαι στην πετσέτα της. Καταπίνεις ένα παυσίπονο με μια γουλιά (πολυκαιρισμένου) νερού απ’ το ποτήρι της. Φεύγεις για να επιστρέψεις. Το σπίτι αυτό έχει ξεμπερδέψει μια και καλή με το χρόνο.

(πάνω σε λόγια από το Η λίμνη, ο κήπος και η Απώλεια της Χλ. Κουτσούμπελη, εκδ. Νέα Πορεία, 2006)