Σάββατο, Απριλίου 28, 2012

On loan



I am not sure that I exist, actually.
I am all the writers that I have read
All the people that I have met
All the women that I have loved;
All the cities I have visited.
— Jorge Luis Borges



He had his grandpa's eyes. His mother's long limbs. Whenever he concentrated hard on something he bit his lower lip, just like his father. He drove like a maniac, pedal to the metal, the way his uncle taught him to. At the age of nineteen he tattooed a chinese word—the meaning of which he never discovered—across his calf the same way his best mate had done. He only drunk single malt whisky, even though he could not really afford it, because he was told to do so by his high-school tutor. As an undergrad he wrote poems trying to be at times TS Elliot, Dante, Beaudelaire, Tranströmer, Auden—more often than not all of them at once. It was that same time that he learned how to kiss (exactly the way his girlfriend showed him to), have sex (ditto), break up, pretend, sit in silence (ditto, ditto, ditto). After his degree his hair quickly turned grey, as had his grandpa's. He wrote his (then ex) girlfriend a long letter, mailed without a stamp to ensure it would get lost, like his mother once did before leaving his father. He started drinking as had his father. He lived alone (within crowds), in a solitude that everyone said resembled his uncle's. He took a long trip to Latin America, hiking along the Andes, the same way his best mate once had—both coming back a month early. He refused to do anything but part-time jobs, because he remembered his high-school tutor talking of workaholic slaves. Half-drunk he tried to write the great contemporary novel mimicking Kafka, Ford, Joyce, McCarthy, and Faulkner all at the same time. He met a girl working the front desk at the publishing house that kept rejecting his drafts. He went out with her. He kissed and had sex with her, then broke up, pretended, and sat in silence—her last SMS said: you seem to do all things as if you were anyone but you. He decided to be himself and jumped sober off a bridge one night.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πώς αλήθεια φτάνεις στο σημείο να (συνειδητοποιείς ότι) παριστάνεις κάποιον, έναν ρόλο(ξανα-και χίλιο-ιδωμένο στο ιστορικό της ζωής), σε ό,τι κι αν κάνεις, με όποιο τρόπο κι αν υπάρχεις; Πώς να μην είναι έτσι το επόμενο βήμα η αυτοκτονία, το κατ'επιλογήν τέλος σε αυτήν την αέναη επανάληψη του ήδη γενομένου; Ακόμη και η αυτοκτονία θα συγκαταλέγεται στην ήδη ειπωμένη ιστορία..
Και τώρα;

Χ.(κοινότυπη υπογραφή που φλέρταρε με την ανωνυμία αλλά είχε και ένα 'εγώ')

Άκης είπε...

Η ζωή, άρα και η αφήγησή της, είναι απρόβλεπτη. Το επόμενο βήμα είναι η μη προβλέψιμη φυσική συνέχεια του προηγούμενου και μπορεί να βαπτιστεί έτσι μόνο άμα τη πραγματοποίησή του. Και όταν τελικά όλα έχουν γίνει η αφήγηση γίνεται ουροβόρο φίδι που καταπίνει τον εαυτό της και χάνεται. Και τότε; Τότε ή την πιάνεις από την αρχή ή περνάς στην επόμενη.

Ανώνυμος είπε...

τόσο απλό; έχουμε δηλαδή τις απαντήσεις, τη συνταγή; στην εκτέλεση είναι που κολλάμε, οκ..
φχαριστώ για ένα κάποιο κίνητρο που μάλλον γεννήθηκε με την απάντηση που έδωσες

* χαμόγελο

Άκης είπε...

καμιά απάντηση, καμιά συνταγή, τίποτα δεν είναι απλό - για το κίνητρο που προέκυψε πάντως χαίρομαι.

ΥΓ. η ζωή είναι η αφήγησή της, ναι;

Ανώνυμος είπε...

...είναι; αυτό είναι; να ξερες πόσο με 'φυλακίζει' κάθε στιγμή που ντύνομαι κάποιο 'εγώ' μου, αυτό το ερώτημα..

*πάντως δε σε χω βάλει στο πόστο αυτού πρέπει να δίνει απαντήσεις, αν δημιουργήθηκε κάποια 'πίεση'.. απλά βρέθηκα στις κατάλληλες ερωτήσεις, και δεν κρατήθηκα (!)

Άκης είπε...

(καμία πίεση)

το εγώ είναι τόσο φυλακή όσο και μονόδρομος.

Ανώνυμος είπε...

κι αν το αποδέχομαι αυτό, δεν είναι τίποτα μπροστά στο κουβάρι πολλών 'εγώ'..αυτό είναι που πνίγει.. σαν να έχουν όμηρο τον πραγματικό εαυτό που βρίσκεται πίσω από αυτά, αλλά δεν έχει θέση μάλλον-;- στον κυρίαρχο τρόπο ύπαρξης, κι έτσι ντύνεται τα διάφορα εγώ..δεν παύει να πνίγει

Άκης είπε...

δε διαφωνώ, αλλά πως να ξεφύγεις από τη ζωή (ή ακόμα περισσότερο την αφήγησή της)..;

Ανώνυμος είπε...

'πώς να ξεφύγεις από τη ζωή (ή ακόμα περισσότερο την αφήγησή της)'
ωραία το βαλες σε λέξεις
..έλα μου ντε! πώς; όσους και να 'καίει' αυτό το ερώτημα, δε νομίζω να χει κανείς την απάντηση σ'αυτό.. το πολύ πολύ να υπάρχει η υπόγεια σκέψη-άρνηση ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις, οπότε ταλαντεύεσαι με τις 'δυνατότητες' που σου μένουν..

Άκης είπε...

είναι άραγε η ζωή (και η αφήγησή της) φθίνουσα ταλάντωση;

κάποτε τα ηξερα αυτά, τα της Φυσικής, τώρα πια είναι μακρινές αναμνήσεις ενός παράλληλου βίου/'εγώ'.

Ανώνυμος είπε...

όσο και να έχουμε μια αμήχανη και απόμακρη στάση με το 'τέλος' οι άνθρωποι, κάποια στιγμή αυτό (το 'τέλος') θα είναι αναγκαίο, ίσως και λυτρωτικό.. αν είναι αύξουσα η ταλάντωση, ας έχει κάποιο νόημα, έναν σκοπό, έναν νέο δρόμο να σε ανταμείψει.. πονάει να μην ξέρεις, αλλά μάλλον πονάει περισσότερο να ξέρεις
*σε αυτό το σημείο-περί ταλάντωσης κλπ- δεν ξέρω αν καταλάβαμε το ίδιο πράγμα κι αν δηλαδή απάντησα σχετικά-ανάλογα