Η εξοικείωση του υποδοχέα

Each of us has his own rhythm of suffering.—Roland Barthes 

Προσπαθούσες να της εξηγήσεις τί πάει να πει εξοικείωση του υποδοχέα. Της ήταν αδύνατο να καταλάβει πως μπορεί κανείς να πάψει να αισθάνεται μια έντονη μυρωδιά, να μην πονούν τα μάτια στο δυνατό φως ή να μουδιάσουν οι κάλυκες της γλώσσας στο πολύ αλάτι.
  'Δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω,' σου έλεγε συνεχώς.
  'Σκέψου αυτό,' της είπες, 'όταν ξαπλώνω στο στήθος σου νιώθεις το βάρος μου;'
  'Ναι.'
  'Μετά από ώρα δεν είναι όμως σαν να μην σε ακουμπά τίποτα;'
  'Ναι.'
  'Αυτό είναι η εξοικείωση του υποδοχέα.'
  'Μα όταν δεν έχω το κεφάλι σου στο στήθος μου μου λείπει,' σου είπε.
  Της χάιδεψες τα μαλλιά και είπες:
  'Όταν δεν θα έχεις πια το κεφάλι μου στο στήθος σου δεν θα σου πάρει πολύ καιρό να συνηθίσεις την απουσία του.'
  'Είναι κι αυτό εξοικείωση του υποδοχέα;', σε ρώτησε.
  'Ναι. Είναι εξοικείωση στην απουσία. Κι ο μεγαλύτερος φόβος μου μαζί.'
  Έχεις να της μιλήσεις σχεδόν δύο μήνες.