Άλφα ή άλφα;

Η Άνοιξη (με κεφαλαίο άλφα ή με μικρό;) είναι μια εποχή παράξενη. Στην Ελλάδα (με κεφαλαίο έψιλον ή με μικρό;) ήταν μια εποχή ξεχασμένη--την θυμόταν κανείς μόνο όταν τον πλήγωνε βαθιά ο έρωτας (που τώρα έχει ξεχάσει, οπότε με έψιλον μικρό). Εδώ (Oxford, Oxfordshire, United Kingdom--δεν έχουν σημασία τα μικρά ή τα κεφαλαία) η ίδια εποχή είναι εντελώς άλλη (μάλλον με άλφα κεφαλαίο). Είναι, κάπως, σαν την αρχή ή το τέλος ενός έρωτα (μάλλον με έψιλον κεφαλαίο μιας και η τύχη του δεν έχει οριστικά κριθεί από την ιεράρχησή του στη βραχεία μνήμη μας). Στοργικά ζεστή, αφόρητα ζεστή, μουντή όλο καταχνιά, με υγρή πρωινή ομίχλη, με ριπές αέρα από το Στενό ή τη Βόρεια Θάλασσα (όλα με κεφαλαία, αφού ορίζουν την καθημερινότητά σου), με ανθισμένα δέντρα, κι οι άνθρωποι να βουτούν στον Τάμεση και ν' αρνούνται να αποχωριστούν τα κοντομάνικα. Μυρίζει αλλιώς. Αναπτύσσεται αλλιώς στο χρόνο. Πατάει αλλιώς στους ώμους σου και σε βαραίνει ή σε αλαφρώνει--έτσι είναι η Άνοιξη. Πάντα διαφορετική. Σήμερα, όπως θα κάνω ποδήλατο μόνο με το κοντομάνικο και το βοριαδάκι στην πλάτη, θα προσπαθήσω να ξανασκεφτώ την Άνοιξη (όπως την γνώρισα και όμως μου ξανασυστήνεται--με μικρά ή κεφαλαία γράμματα). Δίπλα μου θα περνάνε δίπατα λεωφορεία (πάντα με λάμδα μικρό). Στ' αυτιά μου θα παίζει το Song for my father του Horace Silver.

[Ας κάνουμε όμως μια συμφωνία, ας μην ξαναμιλήσουμε για Άνοιξη πια, εντάξει; Ας κάνουμε αυτή τη συμφωνία. Πες το κι εσύ, δεν θα ξαναμιλήσουμε για Άνοιξη.]