Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007

Μπλε γυαλί


Όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Μισέλ Φάις, στο HOTEL Memory-Ένοικοι Γραφής
ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΚΑΤΩ, ΕΥΘΕΙΑ ΚΑΤΩ. Τρίγωνα, πολύγωνα ακανόνιστα, τραπέζια με ασύμμετρες πλευρές. Ανακατεύονται. Πρώτα το ένα, μετά δυο απ’ τ’ άλλα, μετά κάποιο τρίτο. Πάντα ανάκατα, πάντα όμως το ένα να μην ακουμπά τ’ άλλο. Κι όλα μαζί ξεκινούν απ’ την παραλία και στρώνουν δρόμο που διακλαδίζεται στα Ματογιάννια. Έτσι έφτασα μέχρι την άκρη, στη Μικρή Βενετία: ακολουθώντας ευλαβικά τα σχήματα. Ξαπλώθηκα με το πρόσωπο προς τα πάνω. Πρώτη φορά τόσην ώρα. Έπιανα καμιά δεκαριά τρίγωνα και πολύγωνα και τραπέζια. Λίγο μ’ έπαιρνε το νερό απ’ το κύμα στο μάγουλο. Θυμάμαι να τινάζω τις λάσπες απ’ τα μπατζάκια μου. Έβρεχε πριν λίγο. Δε μ’ ένοιαξε. Τώρα με ραντίζει αλατόνερο. Ούτε αυτό με νοιάζει. Κι ύστερα άρχισε η τελετή. Οι γυναίκες ακουμπούσαν ερωτικά γύρω μου τα μπλε διάφανα ποτήρια. Χάμω. Όλο μπλε γυαλί και δυο καράφες μπλε γεμάτες ως τα χείλη. Απ’ τον ουρανό με ραίνουν άνθη ποτισμένα στο οινόπνευμα. Ο ήλιος πέρασε. Ο ήλιος ξανάρθε. Άρχιζε να καψαλίζει το χώμα. Οι άντρες καλύψαν τα μάτια τους με σκούρα γυαλιά, τα μπράτσα τους με λινάρι. Κάποιοι γονατίζουν, ακουμπούν τα χείλη στα μπλε ποτήρια και ρουφούν. Ξανά και ξανά. Σα σκύλοι. Με το ζόρι ξανασηκώνονται. Παραπατούν. Στροβιλίζονται με τα χέρια ανοιχτά μέσα σ’ ένα λευκό νέφος. Σα δερβίσηδες. Παιανίζουν τα σουραύλια, πάλλονται εκκωφαντικά τα τύμπανα. Οι γυναίκες ανοιγοκλείνουν τα χείλη και ρίχνουν τα κεφάλια πίσω εκστασιασμένες. Ανάβουν φωτιές. Κουνάω το κεφάλι δεξιά αριστερά. Όλα τα βλέπω μέσα απ’ το μπλε γυαλί. Διαθλάται η τελετή, στρογγυλεύουν τα κορμιά, θολώνουν τα πρόσωπα. Μετά γίνομαι άνθος κι εγώ. Αλαφρό σα φτερό. Ταλαντεύομαι καθως προσγειώνομαι άτσαλα στις πλάκες τις τρίγωνες και πολύγωνες και τραπέζιες. Παίρνω στο στόμα ένα ένα τα ποτήρια, πετώ το κεφάλι πίσω, τα ξανακουμπώ στη θέση τους. Οι μπλε καράφες αδειάζουν. Τα μπλε ποτήρια ξαναγεμίζουν. Τα χειροκροτήματα γίνονται ρυθμικά. Τα μπλε ποτήρια ξαναδειάζουν. Σε απόλυτη αρμονία με τις μουσικές. Κατεβάζω την τελευταία μου γουλιά όταν εκείνες παύουν πια. Ο ήλιος έχει ανάψει για τα καλά. Πιάνω μια ερωτική γυναίκα απ’ τις γάμπες. Με σπρώχνει. Βρωμάω καπνό και σέρνομαι. Τη βλέπω να περπατά το στενό. Ένα τακούνι σπάει. Τρεκλίζει λάγνα. Θα μείνω εδώ. Βαλμένος τ’ ανάσκελα. Να πιάνω κάμποσες πλάκες. Μια σκούπα με παίρνει λίγο στα πλευρά. Δε με νοιάζει. Σκατά έγινα. Αλοιφή. Με το μπλε γυαλί αγκαλιά. Ένα τέτοιο μάλιστα μου ‘σκισε τη φτέρνα. Πονάω. Όλοι έχουμε το αδύνατο σημείο μας. 

Βασισμένο στο ποίημα του Ν. Εγγονόπουλου “Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός”

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το μπλε γυαλί όταν χωθεί στα μάτια αλλάζει το χρώμα του κόσμου.

Άκης είπε...

εύστοχο, αλλά δεν είναι μόνο το μπλε γυαλί είαι αι το περιεχόμενο αυτού

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ το περιεχόμενο των φιαλών είναι μόνο η αφορμή και θα ήταν βαρύτατο ολίσθημα αν λησμονούσαμε τη δύναμη που εχει να αναδεικνύει το ποιόν του χρήστη του. Εκεί έγκειται και η γοητεία του. Στην προκειμένη περίπτωση σε εσάς προκάλεσε την έκφραση ενός καλοκαιρινού κειμένου.Είναι κάτι διαφορετικό από το κοινώς αναμενόμενο

NinaC είπε...

Καλώς ορίσατε στο Hotel Memory.

:)

Άκης είπε...

αγαπητή emmanuelle,
πρώτον (και κυριότερον) ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, δεύτερον δεν μπορώ να βρώ το μπλόγκ σου. Εαν το επιθυμείς δώσε μου τη διεύθυνση.
Ευχαριτώ και πάλι

Άκης είπε...

αγαπητή composition doll,
καλώς σας βρήκα και ωραία φωτό