Τελευταία επιστροφή

Η μάνα σου, όσο ο πατέρας σου άλλαζε την κλειδαριά κι εσύ τραβούσες φωτογραφίες με το κινητό, μονολογούσε σκαλίζοντας τα συρτάρια με τα κεντήματα της γιαγιάς: «Τί παράξενο να μην είναι εδώ. Δεν είναι σαν απλώς να λείπουν;». Ο πατέρας σου την άκουγε που μονολογούσε—γι’αυτό συνέχιζε να πολεμάει με την παλιά κλειδαριά. Κι εσύ την άκουγες—γι’αυτό επέμενες να τραβάς φωτογραφίες με το κινητό. Φεύγοντας για τα μνήματα, ο πατέρας σου πέταξε το (μοναδικό) κλειδί στα κεραμίδια, η μάνα σου έχωσε στην τσάντα της ένα παλιοκαιρισμένο σεμέν κι εσύ αποθήκευσες (μόνο) τη φωτογραφία του καθρέφτη από το δωμάτιο που κοιμόσουν μικρός. Ξέρατε κι οι τρεις πως για να ξεχάσεις κάτι πρέπει ή να το κουβαλάς μαζί σου ή ν’ απαθανατίσεις το φως που κάποτε εξέπεμπε ή να το κλειδώσεις ανεπιστρεπτί στο κλουβί του.