Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2012

Τελευταία επιστροφή



Η μάνα σου, όσο ο πατέρας σου άλλαζε την κλειδαριά κι εσύ τραβούσες φωτογραφίες με το κινητό, μονολογούσε σκαλίζοντας τα συρτάρια με τα κεντήματα της γιαγιάς: «Τί παράξενο να μην είναι εδώ. Δεν είναι σαν απλώς να λείπουν;». Ο πατέρας σου την άκουγε που μονολογούσε—γι’αυτό συνέχιζε να πολεμάει με την παλιά κλειδαριά. Κι εσύ την άκουγες—γι’αυτό επέμενες να τραβάς φωτογραφίες με το κινητό. Φεύγοντας για τα μνήματα, ο πατέρας σου πέταξε το (μοναδικό) κλειδί στα κεραμίδια, η μάνα σου έχωσε στην τσάντα της ένα παλιοκαιρισμένο σεμέν κι εσύ αποθήκευσες (μόνο) τη φωτογραφία του καθρέφτη από το δωμάτιο που κοιμόσουν μικρός. Ξέρατε κι οι τρεις πως για να ξεχάσεις κάτι πρέπει ή να το κουβαλάς μαζί σου ή ν’ απαθανατίσεις το φως που κάποτε εξέπεμπε ή να το κλειδώσεις ανεπιστρεπτί στο κλουβί του.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

τί εικόνες..
δε σκέφτηκα ποτέ -μάλλον- πώς ξεχνάς κάτι..
* η φωτογραφία έχει πολύ ωραίο φωτισμό! το περιεχόμενο πάλι, μου μύρισε χωριό και ρίζες
:)
Χ.

Άκης είπε...

[...] όλα τα πράγματα που έχουμε ξεχάσει ουρλιάζουν βοήθεια στα όνειρά μας - Ελίας Κανέτι.

Για τη φωτό φταίει το κινητό μου... για τη μνήμη;

Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα καλά λόγια.

The Butter of Lies είπε...

..όλα μας κυνηγάνε.. ΚΙ ΕΜΕΙΣ βοήθεια ουρλιάζουμε, ποιος μας ακούει;

..για τη..μνήμη, ξέρει καλύτερα ο Καζαντζάκης στα Ασκητικά του βήματα

Καλή σου μέρα ~
Χ.

Άκης είπε...

Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει την Ασκητική του Καζαντζάκη.

Με την άδειά σου θα ήθελα να προσθέσω τα ιστολόγιά σου στη σελίδα μου.

Καλό απόγευμα!

The Butter of Lies είπε...

Δε θα πω κλασικά 'να τη διαβάσεις, αξίζει', αυτό ας το σκεφτεί μόνος του καθένας που έρχεται σε επαφή με το έργο.
;)
..ελεύθερα, περί ιστολογίων
:) καλό βράδυ(για να πούμε και τους τρεις χαιρετισμούς σήμερα!)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ είπε...

υπέροχο... μου ξύπνησε προσωπικές εικόνες...

Άκης είπε...

Μerci!