Μπήκε στο λεωφορείο, ήταν γεμάτο κεφάλια τυλιγμένα σε παλτά και κασκόλ και σκούφους, είχε τα ακουστικά στα αυτιά κι άκουγε Scriabin, τα μποτάκια του είχαν χιόνι στις μύτες και τα τακούνια, η μύτη του ήταν κόκκινη και από το άνω χείλος του έτρεχε το αίμα ποτάμι, όλα τα κεφάλια—τυλιγμένα σε παλτά, κασκόλ και σκούφους—γύρισαν και τον κοιτούσαν, ο οδηγός δίστασε όταν του έβαλε το εισιτήριο στο ντυμένο με δερμάτινο γάντι χέρι του, εκείνος κοιτούσε πάνω από τα κεφάλια, έξω από το παράθυρο, προσπαθώντας να τρυπήσει τα θαμπωμένα από τα χνώτα τζάμια με το βλέμμα, το λεωφορείο ξεκίνησε γλιστρώντας ελαφρά στον πάγο, τα κεφάλια—τυλιγμένα σε παλτά, κασκόλ και σκούφους—κράτησαν την ανάσα τους, αίμα συνέχισε να τρέχει από το άνω χείλος του, το χέρι του με το δερμάτινο γάντι και το εισιτήριο ακουμπούσε στο στομάχι του, το άλλο, γυμνό, κρεμόταν στο πλάι, τα κεφάλια συνέχισαν να κρατούν την ανάσα τους, το λεωφορείο περνούσε αργά μπροστά από την παιδική χαρά του πάρκου, το βλέμμα του ακόμα προσπαθούσε να τρυπήσει τα θαμπωμένα από τα χνώτα τζάμια, οι κούνιες, οι τσουλήθρες και οι τραμπάλες ήταν θαμμένες στο χιόνι, τα κεφάλια με το ζόρι μπορούσαν να κρατήσουν άλλο την αναπνοή τους, το αίμα είχε λερώσει το παλτό, το δερμάτινο γάντι και το εισιτήριο, τώρα έσταζε και στις μύτες από τα μποτάκια του, η σονάτα του Scriabin έφτανε στο τέλος της, τα γόνατά του δεν τον κρατούσαν άλλο, ο οδηγός κοιτούσε ανήσυχα από τον καθρέφτη του, τα κεφάλια—τυλιγμένα σε παλτά, κασκόλ και σκούφους—είχαν γίνει σχεδόν μπλε από την έλειψη οξυγόνου, το εισιτήριο έπεσε στο πάτωμα, εκείνος γονάτισε απότομα, ο οδηγός φρέναρε απότομα, τα κεφάλια άφησαν μια εκπνοή και πήραν μια βαθιά εισπνοή συγχρονισμένα, το κεφάλι του χτύπησε στο κουμπί για τη ‘στάση’, ο οδηγός άνοιξε την πόρτα, το κεφάλι του έφυγε προς τα πίσω και προσγειώθηκε στο χιονισμένο πεζοδρόμιο, ένα από τα κεφάλια έβαλε τα κλάμματα, το χιονισμένο πεζοδρόμιο γέμισε αίματα, οι κούνιες, οι τσουλήθρες και οι τραμπάλες παρέμεναν θαμμένες στο χιόνι.
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 20, 2010
Χριστουγεννιάτικη Ιστορία
η λογοτεχνία δε λύνει το αίνιγμα της πραγματικότητας,
επιμένει ωστόσο να μας το υπενθυμίζει
(Μιχαήλ Μήτρας)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Τι μου θυμίζει αυτό... θα ρίξω το επίπεδο τώρα, αλλά θυμήθηκα το "Βίος και πολιτεία" που ο βομβιστής έχει πάθος με τον Scriabin. Πολύ γέλιο.
Επανέρχομαι στο θέμα: Πολύ ωραίο το κείμενο σου.
Δημοσίευση σχολίου