του Βασίλη Μπότσιου, ορμώμενου εκ Πρεβέζης και τον ευχαριστώ για τους ωραίους στίχους του
Είσαι ο ήλιος μεσημεριού χειμώνα,η ευφορία μετά τη νάρκωση.
Είσαι οι δυο παλάμες που παλεύουν να σβήσουν
στο στήθος μου τον κεραυνό,
δυο χείλη που χαράσσουν στο δέρμα μου
τον δικό τους Φλεβάρη
Ευφορία ο ήλιος. Ευλογία τα χείλη σου.
Τον Φλεβάρη – άραγε – γιατί τον είπανε κουτσό;
3 σχόλια:
ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ
Του Άκη
Φθινόπωρο
Έτος άγνωστο
Ώρα εσπερινή
Δώμα επαρχιακής πόλης
Αρκτικώς η ερωτική κλίνη
Στο μεσημβρινό τοίχο κρεμασμένο παλιό εκκρεμές ρολόι
Ο άνδρας βαδίζει νευρικά
Απόσταση αναπνοής έως την εξώθυρα
Αδημονεί…
Ακούγεται χτύπημα συνθηματικό, ένοχο
Η πόρτα ανοίγει
Γυναίκα ακαθορίστου ηλικίας ντυμένη στα μαύρα
Πρώτα περνάει το άρωμά της κι ύστερα αυτή
Η πόρτα κλείνει προστατευτικά
Στέκονται στη μέση του δωματίου
Αμίλητοι
Αντιμέτωποι πόθοι έτοιμοι για σύγκρουση εξοντωτική
Έκθαμβος παύσις
Φυσάει ζοφώδης ο άνεμος του δωματίου
Τα ρούχα τους ακατασχέτως φυλλοροούν
Από πού ξεσπάει ο στρόβιλος που εκδύει τη γυναίκα, κανείς δε γνωρίζει
Η θυελλώδης αιτία που ο άνδρας απεκδύεται των ιματίων του κι αυτή ακαθόριστη
Ισταμένη στο το χείλος του γκρεμού της επιθυμίας, κραυγάζει
Ουδείς αυτόπτης της πυρπόλησης των σωμάτων
Εναποθέτει τα δαχτυλίδια της στο συρτάρι
Το φως συναισθανόμενο χαμηλώνει
Σώματα παράφορα περιπλεκόμενα
Πλημμυρίδα βρυχηθμών
Κεραύνια εισβολή
Κατάκαυσις
Ατένισες ερωτική πυρπόληση, κρυπτόμενο πτηνό
Αυτόπτης μοναδικός, θα μαρτυρείς
μέχρι της συντέλειας του χρόνου.
Μονωδός
μου άρεσε το ποίημα, το διάβασα 3-4 φορές, μου άρεσα οι εγκλειτικές επαναλείψεις του΄"ήλιος" και του "χείλη", συνάμα όμως ένοιωσα την απουσία της επανάληψης του "κεραυνός" στην προτελευταία στροφή. Να υποθέσω ότι οι παλάμες τελικά τον έσβησαν; (το πα΄ραδοξο είναι ότι ένας κεραυνός είναι στιγμιαία δύναμη κι ορμή) πώς δικαιολογείς εσύ ως ο δημιουργός τη σύλληψη μιας δυναμικής στιγμής και τη μεταφορά της στη συνέχεια του χρόνου και μετά το ξέχασμα του σφάλματος ετούτου;
Το ότι με προβλημάτισε τόσο το ποίημα είναι πολύ καλό, σημαίνει με οδήγησε κάπου όπου έχω δρόμους αλλά και αδιέξοδα
Monody, Tsialis
σας ευχαριστώ για την ανάγνωση, για το υπέροχο μονόπρακτο και τον εσωτερικό προβληματισμό.
Νομίζω ότι και ο δημιουργός του ποιήματος απλά συμβολίζει το ρεαλισμό, δηλ. αποτυπώνει ένα καθημερινό συναίσθημα ελειπτικά και πίσω από -σχεδόν- απλοϊκούς συμβολισμούς, δεν εμβαθύνει, απλά κάνει πιο μινιμαλιστική την ποιητική του και την πραγματικότητα, συνεπώς αυτό είναι το ατού του.
Α.
Δημοσίευση σχολίου