(Μη μ’
εμπιστεύεσαι. Η μνήμη μου δεν είναι πια αυτή που ήταν. Δε θυμάμαι διευθύνσεις,
τηλέφωνα, τίτλους δίσκων και ταινιών. Έτσι, ό,τι γράφω εδώ από μνήμης είναι
μάλλον από καρδιάς, άρα μάλλον ψεύτικο. Ζητώ, συνεπώς, προκαταβολικά συγγνώμη.)
ΕΚΕΙΝΟΣ: Θα βγεις;
ΕΚΕΙΝΗ: Δεν έχω λεφτά.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Δεν έχεις;
ΕΚΕΙΝΗ: Δεν έχω.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Θα το κάψουμε σήμερα τότε.
ΕΚΕΙΝΗ: Δε θέλω μαζί σου.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Γιατί όχι;
ΕΚΕΙΝΗ: Για να μη νιώθω πως σου χρωστάω.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Δεν θα μου χρωστάς.
ΕΚΕΙΝΗ: Αυτό το λες εσύ.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Εσύ; Εσύ τι λες;
ΕΚΕΙΝΗ: Εγώ λέω άλλο.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Αν σου έχουν τελειώσει τα λεφτά πριν
ξεκινήσεις διακοπές—
ΕΚΕΙΝΗ: Κουβέντα.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Κι εγώ δεν έχω—
ΕΚΕΙΝΗ: Κουβέντα.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Και πως θα τη βγάλεις όλο τον Αύγουστο Αθήνα;
ΕΚΕΙΝΗ: Θα γράφω.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Θα γράφεις;
ΕΚΕΙΝΗ: Θα γράφω.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Αύγουστο στην Αθήνα;
ΕΚΕΙΝΗ: Ναι.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Εσύ;
ΕΚΕΙΝΗ: Εγώ.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Αφού ξέρεις. Δε γίνεται;
ΕΚΕΙΝΗ: Πως δε γίνεται.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Γίνεται;
ΕΚΕΙΝΗ: Μπορεί.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Δε το λες με σιγουριά.
ΕΚΕΙΝΗ: Σίγουρη είμαι.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Φοβάσαι;
ΕΚΕΙΝΗ: Τί;
ΕΚΕΙΝΟΣ: Τί φοβάσαι;
ΕΚΕΙΝΗ: Ξέρεις.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Φοβάσαι.
ΕΚΕΙΝΗ: Αυτό δεν έχει να κάνει. Εγώ θα γράψω.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Να το πεις όμως.
ΕΚΕΙΝΗ: Φοβάμαι;
ΕΚΕΙΝΟΣ: Φοβάσαι. ΟΚ. Δεν είσαι η μόνη.
ΕΚΕΙΝΗ: Φοβάσαι κι εσύ;
ΕΚΕΙΝΟΣ: Όσο κι εσύ. Ίσως περισσότερο.
ΕΚΕΙΝΗ: Που θα γράψω;
ΕΚΕΙΝΟΣ: Που λες θα γράψεις.
ΕΚΕΙΝΗ: Δεν θα γράψω για σένα.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Το ξέρω.
ΕΚΕΙΝΗ: Το ξέρεις;
ΕΚΕΙΝΟΣ: Το ξέρω.
ΕΚΕΙΝΗ: Να σε πιστέψω;
ΕΚΕΙΝΟΣ: Στη διακριτική σου ευχέρεια ήταν πάντα.
ΕΚΕΙΝΗ: Ήταν;
ΕΚΕΙΝΟΣ: Δεν ξέρεις;
ΕΚΕΙΝΗ: Δεν ξέρω.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Να σε πιστέψω;
ΕΚΕΙΝΗ: Θέλω παγωτό.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Να φάμε πρώτα.
ΕΚΕΙΝΗ: Παγωτό.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Τί να το κάνεις;
ΕΚΕΙΝΗ: Να μου θυμίζει τις λέξεις μου που λιώνουν κάθε
Αύγουστο.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Γι’αυτό δεν γράφεις;
ΕΚΕΙΝΗ: Θα γράψω.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Δεν σε πιστεύω.
ΕΚΕΙΝΗ: Ούτε εγώ.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Θες ακόμα παγωτό;
ΕΚΕΙΝΗ: Πάντα θέλω παγωτό.
ΕΚΕΙΝΟΣ: Σε πιστεύω.
ΕΚΕΙΝΗ: Κι εγώ.
(Μεγάλωσες. Σε
θέλουν όλα τ’ αγόρια πια. Μπορεί να ξαναβρεθούμε στην ίδια γειτονιά. Μπορεί να
είναι Αύγουστος. Αλλά θα έχεις γύρω σου όλα αυτά τ’ αγόρια. Μπορεί να γράφεις
πια κάθε Αύγουστο. Λέξεις-παγωτό; Μπορεί. Έχεις όμως τον τρόπο σου εσύ.)
[Απαγάγωντας τις λέξεις της Χριστίνας Κ. από το
Literary Log.]
