Το παράξενο με τη φωτιά είναι εκείνο το χρώμα της μέρας. Εκείνο το ρόδινο, το πορτοκαλί της ευθυμίας και της μαστούρας που αποκτά η μέρα. Μια γκρίζα αιθάλη χαμηλά κι από πάνω ένα ρόδινο φίλτρο ευτυχίας. Παίρνεις το δρόμο που διασχίζει την πανεπι-στημιούπολη κι όσο ανεβαίνεις προς το βουνό ξεχνάς γιατί πας προς τα εκεί. Ποιά κύτταρα, ποια υλικά, ποιό εργαστήριο. Ξεχνάς τον Παπάγο που καίγεται, ξεχνάς το ερευνητικό του Δημοκρίτου που καίγεται. Ξεχνάς. Μεθυστικό φίλτρο της καταστροφής -μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία- το χρώμα. κοιτά μ' ένα απόκοσμο χαμόγελο της φλόγες. Είναι σαν πυροτέχνημα της μέρας. Διονυσιάζεσαι. Θα μπορούσες να της κοιτάς για ώρες από το τζάμι του εργαστηρίου, θα μπορούσες να βγεις και να ξαπλώσεις στο περβάζι -20 μέτρα πάνω από τη γη- ξεχνώντας την ακροφοβία σου. Μόνο να χαζεύεις. Να γίνεις κι εσύ ρόδινος, πορτοκαλής, χαρούμενος, διονυσιασμένος, μετέωρος κι ανέπαφος, έτσι κοιτώντας από μακριά. Ούτε ζέστη καταλαβαίνεις. Ο αέρας είναι όσο πρέπει χλιαρός για να ανεβαίνει μια ανατριχίλα ευχαρίστησης τη σπονδυλική σου στήλη, σαν απαλός οργασμός. Το παράξενο με τη φωτιά είναι πως σ' έκανε να κλάψεις μόνο όταν άρχισε να χιονίζει στάχτες -που λίγο πριν ήταν κάτι άλλο- κι μια από δαύτες σου μπήκε στο μάτι, σ' έβγαλε από τη ρόδινη μέθη, σου θύμισε να φοβηθείς. το παράξενο με τη φωτιά είναι ότι χαιρόσουνα κι έκλαιγες μαζί. Κι ύστερα έτρεχες.
